Rayo Vallecano, simbol i klasës punëtore në Madrid, rikthehet në garat evropiane pas 25 vitesh. Ndryshe nga simbolet e mëdhenj të qytetit, Real Madridi dhe Atlético Madridi, Rayo Vallecano përfaqëson Madridin më të varfër, periferial, dhe një komunitet të vendosur antifashist. Ky klub luan ndaj dy klubeve shqiptar në këtë garë, Dritën dhe Shkëndijën.
Ky klub historik ka mbijetuar ndryshimet e shumta që futbolli ka përjetuar gjatë dekadave. Stadiumi “Teresa Rivero”, emëruar sipas presidentes së klubit midis viteve 1994 dhe 2011, ende ruan vendet e tij në tarracat e betonit dhe përfaqëson një simbol të fuqishëm për tifozët e apasionuar.
Megjithatë, nuk janë të gjitha rozë, sidomos marrëdhënia me menaxhmentin. Presidenti Raul Martin Presa, pasardhës i Riveros që nga viti 2012, ka çuar Rayon drejt vendit të fundit kualifikues në Ligën e Konferencës, por tifozët e Bukaneros, një grup i organizuar i Franjirrojos, e kanë të vështirë ta pranojnë atë. Presa nuk është tifoz i Rayos, nuk është nga Vallecas dhe ka një vizion sipërmarrës për klubin, tipare që nuk i pëlqejnë komunitetit lokal.
Megjithatë, ajo që ka rëndësi është paraqitja në fushë. Pas 25 vitesh, Vallecas do të përjetojë përsëri emocionet e futbollit kontinental, duke kombinuar nostalgjinë me karakteristikat unike që e bëjnë Rayo Vallecanon të veçantë.
Rayo Vallecano
Biletat ende në sportel
Rayo Vallecano është e vetmja skuadër në pesë ligat kryesore evropiane që nuk ofron sistem shitjeje biletash online. Për këtë arsye, ata që nuk kanë bileta sezonale duhet të përballen me radhë të gjata në sportel. Kjo ka qenë një nga arsyet pse klubi ka ngecur në vitet ’80, por atmosfera në Teresa Rivero mbetet e jashtëzakonshme për ndjenjën e përkatësisë dhe besnikërinë ndaj lagjes.
Radhët mund të zgjasin 6-7 orë për të parë ndeshjet më të mëdha, si ato kundër Real Madridit dhe Barcelonës. Tifozët vijnë që herët, ndonjëherë në orën 4 të mëngjesit, për të siguruar vendet më të mira.
Paraqitja e fundit evropiane e Rayo Vallecanos
Në ditën e fundit të sezonit 2024-25 të La Liga, Rayo Vallecano barazoi 0-0 me Mallorcën dhe priti rezultatin nga Vitoria-Gasteiz. Osasuna, që luante kundër Alavés, nuk arriti të fitojë. Barazimi 1-1 siguroi kualifikimin e Rayos në Ligën e Konferencës, duke ndezur festimet në Vallecas.
Tifozët ishin në fushë për të përjetuar këtë sukses historik. Paraqitja e vetme evropiane e Rayos ishte në UEFA Cup 2000/01 (tani Liga e Evropës), ku skuadra me bazë në Madrid arriti në çerekfinale, duke humbur ndaj Alavés, të cilët më pas u mposhtën 5-4 nga Liverpool në finalen e Dortmundit.
Jon Perez Bolo ishte njeriu kyç i atij udhëtimi, duke shënuar shtatë gola gjatë garës. Ai zbuloi se kishte marrë vetëm një javë muaj mjalti me gruan e tij për të marrë pjesë në UEFA Cup, duke treguar se të luash në Evropë me Rayon ka një shije krejt tjetër.
Rayo Vallecano 2000/01
Biletë sezonale për tifozët në Evropë: Vetëm 60 euro
Rayo Vallecano ofron një biletë sezonale speciale: për vetëm 60 euro, banorët e Vallecas mund të përjetojnë të tre netët e Ligës së Konferencës personalisht në stadiumin Teresa Rivero. Nuk ka ndarje midis ndeshjeve apo ndryshim çmimi – e vetmja gjë që ka rëndësi është të jesh aty. Dhe fati i Rayo Vallecanos dhe tiozëve të tyre do të jetë t’i pres dy klube shqiptare si Shkëndija dhe Drita, por edhe Lech Poznan.
Idhulli i tifozëve: Isi Palazón
Ndërsa presidenti nuk është popullor, tifozët kanë një hero të tyre: Isi Palazon. Ai është shpirti i Rayos, i refuzuar në rininë e tij nga Real Madridi dhe Villarreal, ku u konsiderua “jo i aftë për detyrën”.
Ai ishte gati të linte futbollin dhe të punonte si fermer në vendlindjen e tij, Murcia, por fati i dha një shans të dytë. Sot, Palazón është idhulli i Vallecas dhe simbol i shpengimit për komunitetin.
Në klub luan edhe Ivan Balliu, i cili përfaqëson Shqipërinë në garat ndërkombëtare.
Rayo Vallecano, një lagje i vogël i klasës punëtore, rikthehet në Evropë me një histori të pasur, nostalgji dhe ëndrrat e një komuniteti që nuk ka harruar kurrë rrënjët e tij. /Telegrafi/