Poezi nga: Robert Binyon
Përktheu: Alfred Kola
Nëna krenare me falënderim për fëmijët e saj,
Për të vdekurit përtej detit, Anglia n’vajin e zisë.
Ishin mish i mishit të saj, shpirt i shpirtit,
Rënë për kauzën e lirisë.
Rrahin daullet solemne; Vdekja, nder mbretëror
Në sferat e pavdekshme, këndon gjëmën fort,
Ka muzikë në mes të shkretimit
Dhe një lavd që shkëlqen mbi lot.
Shkuan me këngë në betejë, ishin të rinj,
Shëndetplotë, sy patrembur e shpirtndritur.
Të paepur deri në fund në akte të panumërt;
Ata ranë me fytyrën drejt armikut.
Nuk do të plaken, siç plakemi ne të mbeturit:
Mosha s’do t’i lodhë, as vitet s’do t’i dënojnë.
Në perëndim të diellit dhe në mëngjes
Ndër breza do t’i kujtojmë.
S’përzihen me qeshjen e bashkëluftëtarëve;
S’ulen në tavolinat e zakonshme të shtëpisë;
S’janë pjesë e punës sonë të përditshme;
Flenë përtej shkumës së Anglisë.
Por ku janë dëshirat e shpresat e thella,
Ndjerë si burim i fshehur nga shikimi,
N’zemrën më të thellë të tokës së tyre njihen
Siç njihen yjet e Natës nga shkëlqimi;
Si yjet do të ndrijnë, kur ne të jemi pluhur,
Duke marshuar mbi rrafshinën qiellore;
Ashtu si ndriçojn’ yjet kur jemi n’errësirë,
Gjer në fund, gjer në fund, mbeten brerore.