Kërkimi i faljes është pjesë e jetës së përditshme. Por a mund të ketë pasoja negative “falja” e tepërt, veçanërisht në marrëdhënien midis prindërve dhe fëmijëve?
Ekspertët e prindërimit po e bëjnë gjithnjë e më shumë këtë pyetje: a duhet që prindërit t’u kërkojnë falje fëmijëve të tyre dhe në cilat situata ka kuptim?
Sipas Dr. Lauren Hartman, specialiste në mjekësinë e adoleshentëve dhe pediatrinë, një kërkimfalje e sinqertë mund të ndihmojë në ndërtimin e besimit dhe të mbështesë zhvillimin emocional të një fëmije.
Ajo beson se një kërkimfalje është një nga mjetet më të fuqishme që kanë prindërit, por vetëm nëse përdoret në mënyrën e duhur.
“Qëllimi i një kërkimfaljeje nuk është vetëm zgjidhja e konfliktit, por edhe lidhja dhe mësimi”, shpjegon Dr. Hartman. “Prindërit, ashtu si fëmijët, po kalojnë nëpër çdo fazë të zhvillimit për herë të parë. Dhe është e kuptueshme që gjatë këtij procesi bëjmë gabime, shpesh në mënyrë të përsëritur.”
Ajo shton se kërkimfaljet e sinqerta i ndihmojnë adoleshentët duke zvogëluar frustrimin e tyre dhe duke u mësuar atyre aftësi të rëndësishme jetësore. Kur prindërit marrin përgjegjësi dhe demonstrojnë pjekuri emocionale, ata u tregojnë fëmijëve të tyre se si edhe ata mund t’i zgjidhin konfliktet e tyre.
Kur duhet të kërkosh falje dhe kur jo?
Çelësi është ekuilibri. Prindërit duhet të pranojnë gabimet që e kanë lënduar vërtet fëmijën e tyre, por nuk duhet të kërkojnë falje që kanë mbajtur rregulla dhe kufij.
Për shembull, është e rëndësishme të kërkojmë falje nëse humbasim durimin, bërtasim ose thyejmë një premtim. Në situata të tilla, një falje e ndihmon fëmijën të ndihet i parë dhe i kuptuar.
Por, thotë Dr. Hartman, nuk ka nevojë të kërkosh falje për vendime që përfshijnë kufij të shëndetshëm, si kufizimi i kohës para ekranit, caktimi i një orari gjumi ose përfshirja e fëmijëve në punët e shtëpisë. “Ndjesëmarrjet në këto situata mund ta dobësojnë autoritetin prindëror dhe t’u japin fëmijëve përshtypjen se rregullat janë të dyshimta”, paralajmëron ajo.
Një prind nuk duhet të jetë perfekt, por duhet të jetë i sigurt në vetvete.
Trajnerja e jetës Hannah Keeley ndan një mendim të ngjashëm. Ajo thekson se fëmijët nuk kanë nevojë për një prind që kërkon vazhdimisht falje, por për një person që është i sigurt në vendimet e tij.
“Një prind që kërkon vazhdimisht falje dërgon një mesazh pasigurie. Fëmijët mund të fillojnë të vënë në dyshim autoritetin prindëror dhe të humbasin ndjenjën e sigurisë”, paralajmëron Keeley. “Ndjesë duhet të ketë, por ato nuk duhet të bëhen një zakon i përditshëm. Nuk ka nevojë që nënat të kërkojnë falje që janë të lodhura, që kanë një shtëpi të rrëmujshme ose që u është sjellë darka. Ato meritojnë të njihen dhe të mbështeten për të bërë më të mirën e tyre çdo ditë”.