Piktorja dhe edukatorja e re ndan hapat e parë drejt artit, sfidat dhe sukseset gjatë rrugës, si dhe misionin e saj për ta bërë artin pjesë të përditshmërisë
Rrugëtimi artistik i Blinerë Ibishit nisi qysh në fëmijëri, kur lapsat dhe ngjyrat u bënë mjetet e para të shprehjes. Një çmim i fituar në klasën e dytë ishte momenti kyç që ndezi zjarrin e pasionit të saj për artin. Sot, ajo e sheh krijimtarinë jo vetëm si pasqyrim personal, por edhe si një mision për edukimin e brezave të rinj dhe sjelljen e artit në jetën e përditshme.
Me ngjyra që flasin dhe forma që tregojnë histori, Blinera e përjeton artin si një gjuhë të shpirtit dhe një urë komunikimi me botën. Në këtë intervistë, ajo rrëfen përvojat, sfidat dhe ëndrrat që e kanë shndërruar në artiste dhe edukatore.
Si do ta përshkruanit rrugëtimin tuaj të parë drejt artit? A ka ndonjë moment kyç në fëmijëri që shënon fillimin e kësaj pasioni për fushën tuaj?
Rrugëtimi im drejt artit filloi shumë herët, në fëmijëri. Mbaj mend se si gjithmonë kërkoja lapsa, bojëra apo çdo gjë që më lejonte të vizatoja. Një moment kyç që e kujtoj me shumë dashuri është kur fitova çmimin tim të parë për një vizatim në klasën e dytë – ishte një ndjenjë e papërshkrueshme që më dha shtysë për të vazhduar. Në atë moshë, kuptova që arti nuk ishte thjesht një hobi për mua, por një mënyrë e të shprehurit të botës sime të brendshme.
Si kanë ndikuar përvojat gjatë shkollimit në formësimin e identitetit tuaj krijues?
Çmimet dhe aktivitetet artistike gjatë viteve të shkollimit kanë qenë shtyllë thelbësore në zhvillimin tim. Ato më kanë mësuar që arti është edhe disiplinë, edhe pasion. Çdo ekspozitë ku mora pjesë, çdo kritikë apo lëvdatë nga mësuesit dhe kolegët, më ndihmonin të shihja përtej pamjes së parë – të kërkoja thellësi, mesazh dhe origjinalitet. Ato përvoja më kanë dhënë vetëbesim si krijuese.
Cilat përvoja kanë qenë më domethënëse gjatë Fakultetit të Arteve?
Përvojat më domethënëse kanë qenë ato që më sfiduan të dal nga zona e rehatisë. Qoftë puna me materiale të panjohura më parë, debatet konceptuale me profesorët, apo puna në grup me kolegë që kishin stile shumë të ndryshme, gjithçka më ndihmoi të ndërtoj zërin tim si artiste. Veçanërisht mbaj mend një projekt ku u duhej të përfaqësonim një emocion përmes teksture dhe dritëhijeje – ajo përvojë më hapi horizont të ri.
Si i integroni mediumet e ndryshme (pikturë bashkëkohore, Ebru, artizanat) në krijimtarinë tuaj?
Unë i shoh mediumet si mjete shprehëse që shërbejnë për të njëjtin qëllim: komunikimin e ndjenjës dhe mesazhit. Piktura bashkëkohore më jep liri abstrakte, ndërsa Ebru më lidh me një teknikë tradicionale të mbushur me spiritualitet dhe qetësi. Artizanati, veçanërisht ai funksional (si çantat apo aksesorët), më jep kënaqësi sepse e sjell artin në përdorim të përditshëm. I kombinoj shpesh këto forma në ekspozita ose projekte të personalizuara.
Si e vlerësoni edukimin artistik në sistemin tonë dhe sfidat për mësimdhënësit?
Edukimi artistik në Kosovë ka ende nevojë për përkrahje më të madhe. Shpesh shihet si “lëndë e dytësore” dhe jo si mjet zhvillimi personal e emocional. Mësimdhënësit përballen me mungesë të mjeteve, hapësirave adekuate dhe ndonjëherë mungesë kuptimi nga prindërit për rëndësinë e artit në zhvillimin e fëmijës. Por, pavarësisht sfidave, ndikimi që arti ka në vetëbesimin dhe krijimtarinë e nxënësve është i jashtëzakonshëm.
Sa i rëndësishëm është zhvillimi i vazhdueshëm për ju si artiste dhe edukatore?
Zhvillimi i vazhdueshëm është thelbësor. Të jesh gjithmonë nxënëse, të marrësh pjesë në trajnime dhe punëtori, të ndjekësh risi në art – është mënyra më e mirë për të mbetur e frymëzuar dhe për të frymëzuar të tjerët. Licencimi nga MASHT dhe trajnimet që kam ndjekur më kanë ndihmuar të ndërtoj një metodologji të qëndrueshme dhe të adaptueshme për çdo grupmoshë.
A mund të ndani me ne një nga veprat tuaja më të dashura?
Një nga veprat që më është më për zemër është një pikturë abstrakte me bojëra vaji që titullohet “Andërr”. E kam krijuar pas një periudhe të vështirë personale dhe përfaqëson ringjalljen, shpresën dhe balancën mes kaosit të jashtëm dhe paqes së brendshme. Çdo ngjyrë në të ka simbolikë të veçantë për mua.
Sa e konsideroni artin funksional (çanta, këpucë, aksesorë) si mënyrë për ta sjellë artin në përditshmëri?
Arti nuk duhet të jetë i kufizuar vetëm në kornizë ose mure. Çdo ditë është një mundësi për të bartur një copë arti me vete. Prandaj krijimi i objekteve si çanta, këpucë apo aksesorë më duket një mënyrë e bukur për t’i dhënë njerëzve ndjesinë se janë pjesë e një historie të gjallë dhe unike.
Si e vlerësoni skenën aktuale të artit vizual në Kosovë?
Skena e artit në Kosovë është e pasur në potencial dhe energji, por shpesh mungon përkrahja institucionale dhe hapësirat ekspozuese. Artistët përballen me mungesë fondesh dhe mungesë platformash ku mund të shfaqin punën e tyre. Megjithatë, ka një brez të ri shumë të talentuar që po guxon të eksperimentojë dhe të krijojë identitet të vetin.
Si ndikon ‘Atelier Iris’ në zhvillimin artistik të të rinjve?
‘Atelier Iris’ është një hapësirë ku të rinjtë ndihen të lirë të eksplorojnë kreativitetin pa kufizime. Aty nuk mësohet vetëm teknika, por edhe vetëbesimi, komunikimi dhe empatia. Edukimi jashtëshkollor është jashtëzakonisht i rëndësishëm sepse plotëson atë që shkolla shpesh nuk e arrin – zhvillimin personal përmes artit.
Cilat janë sfidat dhe sukseset gjatë punës me fëmijë me aftësi të kufizuara?
Është një angazhim emocionalisht i fortë, por jashtëzakonisht shpërblyes. Sfida më e madhe është mungesa e qasjes së përshtatshme në institucione për këtë kategori, por suksesi është i madh kur sheh përparimin e tyre në vetëbesim dhe komunikim përmes artit. Arti është një gjuhë universale që shkon përtej fjalës.
Çfarë ju motivon të qëndroni aktive në skenën artistike dhe si e përjetoni përgjegjësinë e përfaqësimit të vendit tuaj?
Më motivon dëshira për të ndikuar pozitivisht në shoqëri. Si artiste, e ndiej përgjegjësinë që të sjell zërin dhe ngjyrat e vendit tim me dinjitet, pavarësisht se ku ekspozohem. Arti është një mënyrë për të treguar se kush jemi si popull dhe çfarë vlerash mbartim.
Çfarë këshille do t’u jepnit të rinjve që dëshirojnë të ndjekin rrugën e artit?
Mos kini frikë të jeni ndryshe. Arti është rrugëtim, jo garë. Ndiqni pasionin tuaj me përkushtim, punoni çdo ditë me zemër dhe kërkoni vazhdimisht të mësoni. Edhe pse mund të mos jetë rrugë e lehtë, është më e sinqerta dhe më e bukura për ata që ndihen të thirrur për të krijuar. /Telegrafi/