Për më shumë se 40 orë ai lundroi në Mesdhe, i mbështetur vetëm nga një “gomë e fryrë në formë unaze dhe ‘këpucët për zhytje’”.
I kapluar nga frika dhe i dekurajuar nga pak anije që kishin kaluar pranë tij, Rafie Nadi, 23 vjeç, nuk u dorëzua.
Ai ishte nisur nga Egjipti për të ndihmuar familjen e tij; tani ai lutej me dëshpërim që më në fund të arrinte në Evropë dhe të jetonte për të parë përsëri nënën e tij.
Shpëtimi i tij në korrik bëri bujë në të gjithë botën.
I dehidratuar, i rraskapitur dhe lëkura e tij që i digjej nga ekspozimi i tepërt në diell dhe ujin e detit, ai mund të shihej në videoklipe i rrëzuar në kuvertën e një anijeje, mezi në gjendje të lëvizte ose të fliste, pasi u nxor nga uji nga një familje që lundronte për në Ishujt Balearik.
Varka e tyre u prit në det nga një anije e shërbimit detar të shpëtimit, e cila e çoi atë në portin e Malagës dhe ia dorëzoi policisë dhe Kryqit të Kuq.
Ishte një pamje e jashtëzakonshme e mënyrës se si migrantët po ndjekin rrugë gjithnjë e më të rrezikshme për të kaluar në Evropë, ndërsa blloku përqendrohet në parandalimin dhe mbylljen e kufijve të tij.
Vitin e kaluar, të paktën 572 persona vdiqën ndërsa përpiqeshin të arrinin në Spanjë nga Afrika e Veriut, sipas Organizatës Ndërkombëtare për Migracionin.
Nadi tha se ishte nisur nga bregu i Fnideq, Marok, me një mik 17-vjeçar në mesin e korrikut, duke shpresuar të notonte deri në enklavën spanjolle të Afrikës Veriore, Ceuta.
“Ne kishim llogaritur se do të arrinim në Ceuta brenda pesë ose gjashtë orësh”, tha ai gjashtë javë pas shpëtimit. “Por fillova të shqetësohesha kur doli dielli dhe ne ende nuk e kishim arritur”.
Plani kishte javë që ishte në përgatitje.
Pas katër përpjekjeve të pasuksesshme për të ngjitur gardhin kufitar të Ceutës, Nadi dhe shoku i tij hartuan një plan alternativ, duke mbledhur fonde për të blerë “pajisje noti”.
Ishte opsioni i tyre më i mirë, arsyetuan ata, pasi ishin notarë të fortë dhe asnjëri prej tyre nuk kishte 3-4,000 euro që kontrabandistët kërkonin për të kaluar në Evropë.
Për javë të tëra, ata u stërvitën, duke kaluar orë të tëra në det.
Pak para mesnatës së 14 korrikut, Nadi tha se ai dhe shoku i tij shmangën ushtarët në plazh dhe u hodhën në ujë, duke shpresuar se mbulesa e errësirës do të ishte e mjaftueshme për t’i lejuar ata të kalonin pa u vënë re.
“Ne notuam dhe notuam dhe notuam”, tha ai.
Ndërsa parashikimi i motit kishte premtuar det të qetë, valët ishin të larta, duke i shtyrë dhe tërhequr ata më thellë në Mesdhe.
“Në mëngjes, pasi notuam për më shumë se tetë orë, unë dhe shoku im u ndamë”, tregon Nadi. “Deti na ndau”.
Ai luftoi u përball me panikun ndërsa skanoi horizontin, duke parë vetëm kilometra ujë dhe asnjë tokë në horizont.
“Isha i tmerruar nga vdekja në det. Shpresoja që Zoti të më shpëtonte ose që të gjeja një varkë dhe të afrohesha mjaftueshëm që ata të më shpëtonin”, ka rrëfyer ai. “Mendova për nënën time, të cilën nuk e kisha parë prej kohësh, dhe sa shumë dua ta shoh para se të vdes. Iu luta Zotit të mos më linte të vdisja që nëna ime të mos vuante. Familja ime e dinte që po përpiqesha të kaloja murin, por nuk u tregova për planin tim për të notuar”.
Ai i la rrymat ta tërhiqnin andej-këndej, duke kursyer energjinë e tij në mënyrë që të mund të ndalte me dëshpërim çdo anije që haste.
“U përpoqa të kërkoja ndihmë nga rreth pesë anije, por askush nuk më shpëtoi”, tha ai. “Njëra prej tyre kishte shumë njerëz në bord, ndoshta punëtorë: dukej si një anije tregtare. Unë tundja krahët dhe bërtita: ‘Ndihmë, ndihmë’, shumë herë, por askush nuk u përgjigj. Isha shumë afër tyre”.
I torturuar nga zhgënjimi, ai e detyroi veten të largonte mendimin se mund të mos ia dilte.
Pesë vjet më parë, ai ishte nisur nga qyteti i tij i lindjes, Minya, në bregun perëndimor të Nilit, duke braktisur ëndrrën e tij për të studiuar mjekësi për të gjetur një punë në Evropë që do t’i lejonte të siguronte jetesën për prindërit dhe tetë vëllezërit e motrat e tij më të vegjël.
I humbur dhe i rraskapitur pas dy netësh dhe një dite tjetër të plotë në det, ai vuri re diçka që dukej si një varkë që po shkonte drejt tij.
“Fillova të tundja krahët”, kujton ai. Ai shikoi, shpresat e tij po rriteshin ngadalë, ndërsa ata në bord e shikonin me dylbi.
“Fillova të notoja drejt tyre, ata më hodhën një litar dhe unë e kapa. Ata më tërhoqën lart, më dhanë ushqim, ujë dhe rroba”.
Ata e kishin hasur Nadin rreth 13 milje detare në jug të qytetit spanjoll të Benalmádenës në Costa del Sol, gjë që sugjeronte se ai kishte lundruar më shumë se 60 milje (100 km) nga pika e tij e nisjes.
Deri atëherë, Nadi nuk ishte i sigurt se sa më gjatë do të ishte në gjendje të mbahej.
“Nëse nuk do të kishte qenë kjo varkë, nuk e di nëse do të kisha qenë në gjendje të vazhdoja të notoja”, thotë ai me zë të mbushur me emocione. “Jam shumë mirënjohës familjes që më shpëtoi”.
Familja u prit në det nga një anije e shërbimit të shpëtimit detar, e cila ia dorëzoi Nadin policisë dhe Kryqit të Kuq.
Menjëherë pas kësaj, stafi i Kryqit të Kuq i dha lajmin e mirë; edhe miku i tij ishte gjetur shëndoshë e mirë pranë bregdetit pranë Malagës.
“E thirra dhe u lehtësova shumë kur dëgjova zërin e tij… E falënderova Zotin që kishte shpëtuar”.
Thirrja tjetër që bëri ishte për familjen e tij. I mbushur me emocione, ai u tha atyre se kishte arritur në Evropë dhe ishte shëndoshë e mirë, duke lënë jashtë me kujdes detajet e odisesë që kaloi për të arritur atje.
Pas dy javësh të kaluara në një kamp të drejtuar nga Kryqi i Kuq, Nadi u lirua për shkak të mungesës së ndonjë marrëveshjeje riatdhesimi midis Spanjës dhe Egjiptit.
Sipas ligjit ndërkombëtar, ai ka të drejtë të aplikojë për azil, një proces që mund të zgjasë me vite në Spanjë, megjithëse ai pranoi se si shtetas egjiptian shanset e tij ishin të pakta.
Që atëherë, fokusi i tij ishte zhvendosur në përpjekjen për të siguruar një vendqëndrim në shtëpinë e tij të re.
“Mendova se do të filloja të punoja sapo të mbërrija në Spanjë, por realiteti është ndryshe… Nëse ke dokumente, po, por pa dokumente është shumë e vështirë”, tha ai. “Nuk e di kur do t’i marr dokumentet – por dua të kërkoj një punë, çfarëdo pune”.
“Sa herë që e shoh, jam i lumtur që mbijetova”, tha ai. “Por shpresoj që askush të mos kalojë të njëjtën përvojë që përjetova unë”. /Telegrafi/