Nga: Rabindranath Tagore
Përktheu: Bajram Karabolli
Po ecja përgjatë një shtegu, kur një zë gruaje pas meje më tha:
– Më njeh?
U ktheva dhe iu përgjigja:
– Nuk e mbaj mend kush jeni.
Ajo më tha:
– Unë jam ai trishtimi i thellë që ke vuajtur shumë kohë më parë.
Sytë e saj ndriçonin si mëngjesi, kur vesa ende s’ka rënë mbi tokë.
Heshta, pastaj e pyeta:
– Ku e ke gjetur tërë atë ngarkesë të madhe lotësh?
Ajo buzëqeshi pa m’u përgjigjur.
E kuptova se lotët e saj kishin pasur kohë të mësonin gjuhën e buzëqeshjes.
Më tha:
– Dikur ishe i bindur se do ta ruaje trishtimin përgjithmonë.
I turpëruar, iu përgjigja:
– Është e vërtetë, por vitet kanë kaluar.
Pastaj, me dorën e saj në dorën time, thashë:
– Por edhe ti ke ndryshuar.
Ajo m’u përgjigj me qetësi:
– Duhet ta dish se ajo që dikur ishte trishtim, tani është paqe …